Jaka jest historia, „poprzednie życie” Olusia dzisiaj Rolla? Tego pewnie już nigdy się nie dowiemy. Nie wiadomo gdzie żył, jak był traktowany, ile ma lat, w jaki sposób znalazł się na ulicy zagłodzony niemalże na śmierć. Gdy trafił do łódzkiego schroniska dla zwierząt, a stamtąd na pokład Załogi Bulldoga wyglądał jak cień psa. Szkielecik obciągnięty skórą… Skrajne wygłodzenie, liczne zmiany skórne, anemia, wątroba w tragicznym stanie, blizny niewiadomego pochodzenia, stan zapalny. Początkowo jego wiek oszacowano na 12 lat…
W domu tymczasowym szybko pokazał, że nie toleruje żadnych zwierząt (w tym świnek, kotów, koni) poza psami (choć w ich przypadku również nie odpuszczał, gdy wykazywały wrogie nastawienie), ale przede wszystkim pokazał, że jest nieugięty i dzielny. Pokazał również, że mimo wszystko kocha ludzi i potrafi im zaufać. Z dnia na dzień, pod troskliwą opieką, jego ciało się regenerowało, a w oczach było widać coraz więcej blasku.
W końcu znalazł swój Dom, który został jego bezpieczną przystanią na zawsze.
Dzisiaj Rollo nie ma już lat 12, tylko co najmniej o połowę mniej. Jest psem pewnym siebie i wyjątkowo odważnym. Przekazuje codziennie nieskończone pokłady radości i miłości. Ta mała istota pokazała nam wszystkim, że nie można się poddawać do samego końca. Jego wyniszczone ciało wskazywało ile trudów musiał znieść, a mimo wszystko przetrwał.
Dziś jest zdrowy, radosny, energiczny, ciekawy świata. Kocha ludzi, uwielbia się przytulać, ubóstwia w niedzielę wylegiwać się w pościeli do południa. Uwielbia przygody i poznawać nowe rzeczy. Cieszy się długimi spacerami, podróżami i buldozimi zabawami. Jest niezbędnym pomocnikiem przy wszelkich pracach domowych i asystentem zawsze w pobliżu. Zawsze wie, czego chce i stara się to za wszelką cenę osiągnąć.
Ale pomiędzy jego psimi sprawami są chwile, kiedy przychodzi do ciebie opierając głowę o twoją pierś.
Kiedy kładzie się obok ciebie i zaciska powieki, bo chce zasnąć czując twój dotyk.
Kiedy wtula się w ciebie całym ciałem w niewygodnej pozycji i może tak tkwić długie godziny nie zważając, że łapy ma już całkiem zdrętwiałe.
Kiedy spośród wielu ludzi wybiera ciebie, by za tobą podążać. Bo to ty jesteś jego przewodnikiem.
W takich chwilach wiesz, że decyzja o jego uratowaniu była dobra. Że była to najlepsza z możliwych decyzji.
Kiedy wpatruje się w ciebie swoimi wielkimi, mądrymi oczami, które mówią jedno:
„Dziękuję”.
No Comments